Polarstern / expeditie CAML : eeuwige zonsondergang

Vandaag vonden er opnieuw voorstellingen plaats. Die waren voor mij een gelegenheid om weer in contact te komen met oude vrienden, zoals Cedric en Henri, mijn collega's van het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen, die in hun speech een voorstelling gaven van de vlokreeftjes (een groep waarbij de strandvlooien horen). In Antarctica treedt er reuzengroei op bij een groot aantal soorten van deze groep, en het is om dit fenomeen beter te begrijpen dat ik deelgenomen heb aan mijn eerste Polarsternexpeditie in 1996.

Na twee andere voorstellingen, één over de voedselketens van de bodemdieren en de andere over walvisachtigen, heeft onze chief scientist Julian Gutt één verantwoordelijke per vistuig aangeduid voor de rest van de expeditie: visnetten, "Rauschert"-schrobnet, box corer, visfuiken, ROV, allemaal werden ze aan iemand toegekend.

Dit brengt ons dichter tot de langverwachte wetenschappelijke campagne.

En dan kwam de nacht... De eerste echte " niet-nacht ", nu de poolcirkel heel ver achter ons ligt. Het was een nacht tijdens dewelke het Antarctische ijs zich in al zijn nuances en in al zijn vormen openbaarde. De chaotische taferelen die zich op het pakijs afspelen wanneer de Polarstern er doorheen klieft en grote stukken ijs de lucht in katapulteert staan in fel contrast met de rust die ijsbergen, die afgekalfd zijn door de tand des tijds en door de Sastrugis, uitstralen (Sastrugis = onregelmatigheden aan de oppervlakte van het pakijs veroorzaakt door winderosie). Dit alles wordt dan nog overgoten met de oranjeachtige kleuren van een eeuwigdurende zonsondergang. Een nacht waarvan men zou willen profiteren, maar aan dewelke men een halt moet toeroepen om de volgende dag voor te bereiden

De International Polar Foundation

We hebben drie anderen websites voor u: PolarFoundation, SciencePoles, ExploraPoles