Het leven in Groenland : interview van Chris Paton - deel 1
International Polar Foundation
© International Polar Foundation
Vraagt u zich soms af hoe het eraan toegaat ten noorden van de Poolcirkel? Met dit interview van Chris Paton krijgt u alvast een idee! Chris Paton, inmiddels 35, is een leraar Engels en Geografie die al vier jaar op Uummannaq, een eiland van 12 km2 gelegen op 650 kilometer boven de Poolcirkel ten Noordoosten van Groenland, leeft.
Vorige lente contacteerde Chris Paton de educatieve ploeg van de IPF, die besliste om een tweedelig interview op EducaPoles te plaatsen, zodat de lezers een idee krijgen van het leven boven de Poolcirkel. Het interview behandelt verschillende aspecten van het leven op Groenland. Het eerste deel gaat over de redenen die C. Paton, afkomstig uit Engeland, er toe aanzetten om naar Groenland te verhuizen en zijn integratie in de groenlandse gemeenschap.
Waarom heeft u besloten om naar Groenland te verhuizen?
De gedachte om in het Noorden te gaan leven sprak me wel aan. Ik studeerde eerst in Schotland, vervolgens behaalde ik mijn aggregaatsdiploma in Denemarken, waar ik mijn vrouw leerde kennen. Daarna solliciteerde ik voor een baan als leraar op Groenland, waar ze toen op zoek waren naar 400 leraars.
Hoe leeft men op Groenland?
In de Groenlandse cultuur is de natuur alomtegenwoordig. Veel mensen zijn hier afhankelijk van de jacht om in hun eten te voorzien. Er zijn hier veel walvissen. Bijvoorbeeld de narwal, die zeer belangrijk is voor de Groenlanders: het is hun favoriet voedsel met Kerstmis. In de dorpen is de jacht eerder een overlevingsactiviteit: als de vader niet jaagt is er niet genoeg eten voor de hele familie.
Toen ik nog in Engeland woonde was ik gekant tegen de walvisjacht. Maar nu versta ik de verhouding tussen Groenlanders, de natuur en de dieren beter. Hier wonen heeft mijn standpunt grondig veranderd. Nu aanvaard ik de walvisjacht voor zover ze gehouden wordt om te overleven. Het merendeel van onze jagers zijn professionele jagers en jagen dus op een verantwoorde wijze, ze doden alleen wat ze nodig hebben om te overleven.
Een andere Groenlandse traditie is de "kaffemic". Tijdens een "kaffemic" komen de mensen samen en drinken een kop koffie. Ook al zijn Groenlanders grote koffieliefhebbers, deze samenkomsten zijn eerder een excuus om samen te komen, nieuws uit te wisselen en over koetjes en kalfjes te praten.
Wat liet het meeste indruk na bij uw aankomst op Uummannaq ?
Het eerste wat me opviel, was de sterke visgeur. Vis neemt een bijzondere plaats in in hun leven aangezien het een overlevingsmiddel is. Dit klinkt misschien een beetje vies, maar na een tijdje went dat wel.
Daarnaast waren er ook overal bloedsporen op het eiland. Dit komt doordat vissers en de jagers de gevangen dieren van ene naar de andere kant van het eiland slepen.
Hoe verliep uw integratie in de gemeenschap op Uummannaq?
Uummannaq is een stadje met 1.250 inwoners. Gekwalificeerd personeel is er dus bijna niet en de meeste Europeanen die hier komen werken, blijven meestal maar voor een korte periode. Dit geldt vooral voor de dokters en verpleegsters die hier tussen de 2 weken en 6 maanden blijven. De eerste vraag van de Groenlanders aan de vreemdelingen is bijgevolg ook: 'Hoelang blijft u?'
Mijn vrouw Jane en ik beschouwen Uummannaq als "thuis". Daarom was het belangrijk om van in het begin te tonen dat we hier waren om te blijven en dat we deel wouden uitmaken van hun cultuur. Dit klinkt misschien waanzinnig, maar we hebben er één jaar over gedaan om ons in de gemeenschap te integreren. Ik denk dat dit samenhangt met het feit dat Groenlanders veel mensen zien komen en gaan. Mijn werk als leraar heeft sterk bijgedragen tot mijn integratie in Uummannaq. Mijn studenten hebben gauw begrepen dat ik in hen, en hun leven, geïnteresseerd was, maar dat ik hen ook een degelijke opleiding wou meegeven.
